Gay Pride ber með sér flest einkenni þjóðhátíðar en hefur yfir sér brag sem 17. júní hefur löngu týnt. Þarna eru ekki einhverjir skátar að norpa með fánann í þegnskylduvinnu, heldur hefur einhver gripið fána til að bera hann ef hreinu stolti. Í göngunni er einmitt hópur sem hefur barist fyrir málstað og unnið sigur og veit að frelsi eða sjálfstæði eru alls ekki sjálfgefin fyrirbæri eða útþvæld orð í munni stjórnmálamanna.
Eins og í allri sjálfstæðisbaráttu notar hópurinn ýkt tákn til að skilgreina sig. Þarna er regnbogafáninn sem tákn umburðarlyndis og fjölbreytileika. Í stað fjallkonunnar birtist draggdrottningin og þjóðsöngvar óma a la Gloria Gainor. Í stað karlmennskutákna sjómannsins og bóndans kemur leður og latex og frelsishetjurnar eru lifandi en ekki steyptar í eir.
Andri Snær Magnason í Fréttablaðinu, ágúst 2004.
